Keep the faith!
Het was en is een lijflied geworden. Niet omdat ik het zo’n geweldig nummer vind. Wel omdat het mij op hele moeilijke momenten er aan herinnerde wat me te doen stond. Vertrouwen houden. Vertrouwen dat alles goed zou komen….. uiteindelijk.
Mijn reis naar mijn huis is een wonderlijke geweest. Zo wonderlijk dat het verhaal ervan zelfs mij inspireert om zo verder in het leven te willen staan. Om dit niet als een gebeurtenis te zien, maar als een nieuwe manier van leven. Dynamisch, want ik denk niet dat er een eindbestemming zit aan dit streven. Er is geen van A naar B, het gaat om het gevoel op weg van A naar B waardoor je de reis anders gaat ervaren.
Wonderlijk. Dankbaar. Het zijn van die kreten die ik keer op keer onlosmakelijk verbonden zie met mij. En waar ik meestal abstract schrijf over de reflectie achter de gebeurtenissen, wil ik deze keer wel een persoonlijk verhaal met jullie delen. Dat vind ik spannend, maar wel nodig ter illustratie van het wonder wat mij mocht toevallen.
Einde van de zomer van 2013 namen mijn toenmalige echtgenoot en ik de moeilijke beslissing om te gaan scheiden. Al snel werd duidelijk dat hij in ons huis zou blijven wonen en dat ik op zoek mocht naar een nieuw plekje voor mijn toekomst. Ingeschreven bij de woningbouw, aangemeld bij diverse woningbemiddelaars. Al snel werd duidelijk dat dit een lastig verhaal ging worden. Dit zou niet zomaar één twee drie opgelost zijn.
Zonder één moment van twijfel was het voor mijn ex heel helder, ik bleef daar wonen zolang het nodig was. “Ik ga de moeder van mijn kinderen toch niet op straat zetten?!” een uitdagende en niet voor de hand liggende keuze voor de buitenwereld, maar ik kan je vertellen, wij konden dat. De liefde tussen ons was niet meer geschikt voor een liefdesrelatie. Wel was en is er naast het gedeelde ouderschap ook nog sprake van een warme vriendschap. We werden huisgenoten.
Natuurlijk bleef ik zoeken, mee loten, rondbellen…. Dat huis moest er wel komen. En natuurlijk wel liefst zo spoedig mogelijk. We gingen immers niet voor niets scheiden.
Begin november ging ik met vriendin M een nachtje naar het noorden. Even eruit. Ze is iemand waarmee ik, tsja hoe zal ik dat eens uitleggen, op meer dan alleen aardse niveau’s verbonden ben. Ze is een echte engel. Samen stijgen wij dan nogal eens op om op grote hoogtes tot prachtige inzichten te komen. Zo ook die ochtend.
Het was een autorit van bijna drie uur, waarbij we van het ene schitterende gesprek in het andere vielen. Na een tijdje kwam het gesprek op mijn zoektocht naar een huis. Die duurde toen toch al wel zeker drie maanden. Ik vroeg haar: “Hoe kan ik de engelen om hulp vragen in de zoektocht naar mijn huis?” Het antwoord was zo moeilijk als eenvoudig: “Vraag ze duidelijk en expliciet, het huis wat je wilt en ze zullen je helpen.” “Maar wat nou, als het huis wat ik nu voor ogen heb, waar ik om vraag, niet het beste huis is voor mij. Wat als ze daarboven een beter plan hebben?” “Tsja, dat vraagt heel veel vertrouwen.” zei ze “Denk je dat je dat kunt?” “Ja, ik denk het wel. Ik heb het gevoel dat ze iets voor me in petto hebben, wat ik nu nog niet kan zien. Dat het huis wat het beste huis voor mij en mijn kindjes is, een huis is wat mijn verbeelding nu nog niet kan bedenken.” Dus stelde ik mijn vraag anders, aan de engelen, het universum, God hoe je het wilt noemen. Ik vroeg het die dag aan de engelen, aan mijn gids en aan God.
“Ik wens het allerbeste huisje voor mij en mijn kindjes, een plek waar we aan een mooie toekomst kunnen gaan bouwen.”
Natuurlijk weet ik als geen ander (sterrenbeeld Ram) dat er wel actie genomen moet worden. Het uitspreken van zo’n wens betekent niet dat je daarna op je gemak kan gaan zitten afwachten. Dus ik bleef in actiemodus, maanden lang….. Ik voelde veel. Richting, sturing, onderzoeken en een hele hoop frustratie. Tijd verstreek en alle kansen die op mijn pad kwamen, wandelden er even soepel weer vanaf. Tegenslagen werden ware uitdagingen. Ohhhh was het moeilijk “Keep the faith”.
Keer op keer weer opkrabbelen en ergens de kracht vandaan halen om dat vertrouwen op te zoeken in mezelf en af te stemmen op dat gevoel. Het werd moeilijker naar mate de tijd verstreek. Logisch natuurlijk. Donkere periodes volgden sneller op elkaar, duurde langer. Wat deed ik verkeerd? Waar zat die blokkade? Wat zag ik niet? Had ik een blinde vlek in het zoeken?
Ik ondernam alles, ging praten met maatschappelijk werk. Daar kreeg ik complimenten en wilden ze mijn tips eerder opschrijven als dat ze me konden helpen. Radeloos….
De mensen die me in deze periode hebben bijgestaan, het is een klein groepje. Ik kon niet zo heel veel verdragen. Wilde niet steeds hetzelfde verhaal vertellen en de vraag: “En heb je al een huis?” maakte me nog niet zo agressief als de “Komt goed!” die standaard volgde op mijn nee.
Natuurlijk wist ik dat ook wel, dat het uiteindelijk goed zou komen. Alles is immers tijdelijk. Het wanneer was alleen nog zo ver weg en zo onduidelijk dat ik het met tijden echt heel slecht trok.
Het gevoel dat ik door mijn acties controle had op het “Hoe” werd met de dag frustrerender. Ik deed iets fout, ik zag iets over het hoofd.
Ik weet nog dat ik ergens in de zomer, ik kan niet precies terughalen wanneer, vriendin J belde met het baanbrekende inzicht: “Ik moet die ‘hoe’ loslaten en focussen op het ‘wat’!” I HAVE TO LOSE THE HOW!! Blijkt die zin letterlijk uit “The Secret” te komen, haar ‘bijbel’. Ik heb veel, heel veel gesprekken gehad met haar. De een nog waardevoller dan de andere, om al die gesprekken hier aan te halen, dan wordt het een boek in plaats van een blog. Dit moment was absoluut een hoogtepunt.
Het was eind september en alles liep mis…. Ik deed precies wat ik niet moest doen… Alle frustratie daar uiten waar hij absoluut niet op zijn plek was. Hoe dichter iemand bij je staat, hoe meer klappen die opvangt. Ik sloeg om me heen. Deelde klappen uit en kreeg de spiegel voorgehouden. Dat ik op dat moment in die spiegel durfde te kijken, zag wat er gebeurde en wat het proces was wat zich in mij voltrok, is de angel geweest. Daar ben ik tot op de dag van vandaag van overtuigd. De inzichten die die spiegel me op hebben geleverd hebben de weg vrij gemaakt voor de oplossing. De weg was vrij voor mij om me op de toekomst te gaan richten. De inhoud van die inzichten hou ik voor mezelf. Die zijn niet voor het grote publiek.
Die zaterdag begin oktober is één van de meest bizarre dagen uit mijn leven geweest. Waar ik ’s ochtends voor het eerst in mijn nieuwe huis stond, leek ik die middag iets heel heel dierbaars te verliezen. Dat ik in mijn huis was geweest heb ik niet geweten, wel gevoeld. Dat we die middag de vorm verloren, maar niet elkaar voelt ook als een cadeau. Door ons met pijn te ontdoen van de toenmalige vorm, konden we uiteindelijk in alle rust en ruimte groeien naar een nog mooiere vorm van samen.
Eigenlijk, als ik het achteraf bekijk is op die zonnige zaterdag in oktober mijn toekomst begonnen. Het was nodig dat ik die toekomst alleen begon. Een cadeau. Ik begreep toen niet waarom die zon zo scheen die dag, nu begrijp ik het helemaal.
Op 5 december kreeg ik de sleutel overhandigd. Mijn huis, ons huis, het allerbeste plekje voor mij en mijn kindjes. 2014 was het jaar van vertrouwen…..
Het vertrouwen in mij, in mijn voelen, mijn intuïtie, mijn gids, mijn engelen, mijn God. Noem het hoe je het noemen wilt. Hoe controversieel het ook klinkt, maar misschien zijn het wel mijn hersenen die mij hier hebben gebracht. Hoe dan ook ik ben gezegend. Met mij, met mijn kindjes, met mijn ouders, mijn zus, met M, M en J en nog zoveel meer bijzondere en mooie mensen. Liefde op zoveel verschillende manieren dat mijn hart er van duizelt. Dankbaar. Kwetsbaar. Krachtig. Wonderlijk.
Voor nu is er geen andere weg dat de weg van vertrouwen. Dat is niet altijd de makkelijkste, maar uiteindelijk wel altijd de mooiste. A way of life…..