“DHL!” “AUWWWWW, mama hij deed me pijn!” “Ja, maar dat hoort zo mama! Als je DHL ziet geef je iemand een tik op zijn hoofd. Dat is een spelletje.”
Waar kwam dit nu weer vandaan en belangrijker, hoe stop ik het? Het bleek iets te zijn wat kinderen op school elkaar wijsgemaakt hadden. Geen idee wie het precies heeft bedacht of waar de oorsprong ligt. Kinderen die elkaar een tik verkopen als ze ergens DHL zien. Zodra de oudste bedaard is van de mep die haar broertje haar verkocht ga ik het gesprek aan. Wij slaan niet, op geen enkele manier, dus ook niet ‘voor de grap’. Dat is geen enkele discussie. De ervaring leert alleen wel dat iets verbieden het allemaal nog interessanter maakt. Immers is wat niet mag nóg leuker.
Ik doe ze een voorstel. Of het misschien leuk is om een experiment te doen. In plaats van een tik te geven bij DHL gaan wij met z’n drieën knuffelen bij DHL. Hoe mini de knuffels ook zijn, we gaan knuffelen. Ja, dat experiment zien ze wel zitten. Aanvankelijk wordt er nog wel eens een vergissing gemaakt en hoor ik een “AUW” van de achterbank komen. We zien DHL namelijk het meest in de auto. Toch na een tijdje is het de knuffel die overblijft. Het is vooral de sport geworden wie de DHL het eerste ziet, want die mag dan de knuffels in ontvangst nemen. Koester seconden, waarbij ik mijn rechterhand snel naar achteren steek en twee liefdevolle warme handjes in de mijne voel. Zacht geven we een kneepje, om elkaar te laten voelen dat we er zijn. Potver wat mooi.
Wanneer we wandelen of er rijdt er ééntje door de straat, krijg en geef ik dikke knuffels. Broer en zus voorzien elkaar ook veelvuldig van DHLknuffels. We hebben het tomeloze geluk tussen twee distributiecentra te wonen, vlakbij de snelweg. We zien ze veel, heel veel. Wanneer de kinderen niet bij me zijn en ik zie DHL dan stuur ik ze een luchtknuffel, waarvan ik zeker weet dat ze hem even later zullen voelen.
Dus DHL, bedankt voor deze prachtige associatie. Het wordt er eentje voor het leven denk ik.
Waar kwam dit nu weer vandaan en belangrijker, hoe stop ik het? Het bleek iets te zijn wat kinderen op school elkaar wijsgemaakt hadden. Geen idee wie het precies heeft bedacht of waar de oorsprong ligt. Kinderen die elkaar een tik verkopen als ze ergens DHL zien. Zodra de oudste bedaard is van de mep die haar broertje haar verkocht ga ik het gesprek aan. Wij slaan niet, op geen enkele manier, dus ook niet ‘voor de grap’. Dat is geen enkele discussie. De ervaring leert alleen wel dat iets verbieden het allemaal nog interessanter maakt. Immers is wat niet mag nóg leuker.
Ik doe ze een voorstel. Of het misschien leuk is om een experiment te doen. In plaats van een tik te geven bij DHL gaan wij met z’n drieën knuffelen bij DHL. Hoe mini de knuffels ook zijn, we gaan knuffelen. Ja, dat experiment zien ze wel zitten. Aanvankelijk wordt er nog wel eens een vergissing gemaakt en hoor ik een “AUW” van de achterbank komen. We zien DHL namelijk het meest in de auto. Toch na een tijdje is het de knuffel die overblijft. Het is vooral de sport geworden wie de DHL het eerste ziet, want die mag dan de knuffels in ontvangst nemen. Koester seconden, waarbij ik mijn rechterhand snel naar achteren steek en twee liefdevolle warme handjes in de mijne voel. Zacht geven we een kneepje, om elkaar te laten voelen dat we er zijn. Potver wat mooi.
Wanneer we wandelen of er rijdt er ééntje door de straat, krijg en geef ik dikke knuffels. Broer en zus voorzien elkaar ook veelvuldig van DHLknuffels. We hebben het tomeloze geluk tussen twee distributiecentra te wonen, vlakbij de snelweg. We zien ze veel, heel veel. Wanneer de kinderen niet bij me zijn en ik zie DHL dan stuur ik ze een luchtknuffel, waarvan ik zeker weet dat ze hem even later zullen voelen.
Dus DHL, bedankt voor deze prachtige associatie. Het wordt er eentje voor het leven denk ik.