Het universum in werking, mijn lieve universum. Maanden was ik bezig, strijdend tegen oude patronen. Voelen, stapje voor stapje dichter bij mij. Inzichten rijkelijk. Dingen vielen en vallen nog steeds dagelijks op hun plek.
En toen was een aantal weken geleden het moment daar. Het moment dat ik me realiseerde dat oefening kunst baart. Dat ik mijn vorderingen pas écht kan ervaren, als ik ze durf te leven. Dus vroeg ik aan het universum om een ervaring. Om een soort van praktijk oefening. Geen abstracte toestanden meer, maar een mens, waarvoor mijn hart zich mocht openen. Opdat ik kon ervaren of alles wat er veranderd leek, ook veranderd was.
Het universum vond dat blijkbaar een goed plan, want binnen één etmaal kreeg ik wat ik wilde. Wauw, wat prachtig. Een mooi mens, zoveel mooier dan ik had durven wensen. Voorzichtig liet ik mij zien, kleine stapjes, het mens bleef. Ik liet nog wat zien, trok me terug in mijn schulp, stak mijn hoofd weer naar buiten en voelde de koesterende energie. 'Kom maar, het is goed' leek die energie te zeggen.
De echte ik mocht zich laten zien, kwetsbaar, vurig en enthousiast. Wat voelde dit geweldig. Wat smaakte dit naar meer. Dat meer zou weldra komen.
Totdat dat prachtige mens, zijn eigen grens ontmoette. Een grens die betekende dat het stukje vanaf waar onze paden elkaar hadden gevonden, nu weer ieder de eigen weg vervolgde. Pijnlijk? Ja! Dankbaar? JA!
Dus dank lief mooi universum voor deze lessen. Voor de oefening en voor de prachtige ziel die de mijne weer even in lichterlaaie mocht zetten. Het was fijn om dat vuur weer te voelen. Ik dans verder in de luwte van de leegte, een ervaring rijker.