Onze tekortkomingen doen er niet toe, en ook niet onze gevaarlijke dieptepunten, onze onderdrukte haat, onze lange ogenblikken van zwakte en wanhoop: als we eerst betere mensen willen worden om dan pas onze dromen te verwezenlijken, zullen we nooit het paradijs bereiken.
Als we al onze tekortkomingen accepteren - en desalniettemin nog steeds vinden dat we een blij en gelukkig leven verdienen - dan hebben we daarmee een gigantisch raam opengezet om de Liefde binnen te laten. Stukje bij beetje zullen die tekortkomingen vanzelf verdwijnen, omdat iemand die gelukkig is is de wereld alleen kan bezien met Liefde - de kracht die alles wat in het universum bestaat herschept.