Worstelen, dagelijkse kost momenteel. Gevecht om niet meer te vechten. Naarstig op zoek, hunkerend naar rust. Dat kan niet. Rust is niet te vinden. Rust is er. Precies op dat punt dat zoeken niet meer aan de orde is. Overgave. Weer dat woord. Altijd maar die overgave.
Loslaten noemen sommigen het. Ik ben het daar niet mee eens. Loslaten is een doen wat ondoebaar is. Je kunt niets loslaten. Overgeven aan wat is en vertrouwen hebben in wat zal zijn. Maar wat is dát allejezus moeilijk.
Wie ben ik, waar wil ik naar toe? Wie wil ik zijn? Mezelf? Wie is dat? Jezelf zijn is ook maar een idee over wie je kunt zijn. Alles kan namelijk. Als je er blij van wordt, kan álles en ook helemaal niets. De wereld aan mijn voeten. Beangstigend en overweldigend geweldig.
Herscheppend, dat is het beste woord voor de fase waarin ik nu verkeer. Allerlei kleine dingetjes proberen. Word ik er blij van? Ja, dan blijft het. Nee, dan gaat het weer. Opruimen in mijn wezen.
De drang om in het echt op te gaan ruimen wordt groter en groter. Eerst vakantie met mijn zalige kinderen en daarna.... Grote opruiming. In mijn lijf, in mijn leven. Langzaam aan, stapje voor stapje.
Niets loslaten om los te laten. Overgave aan dat wat goed voelt voor mij. Afscheid van dat wat niet goed voelt voor mij. In dankbaarheid voor alles wat het is geweest in mijn leven. In welke vorm dan ook. Dank en dikke doei!!
Ruimte voor nieuws wordt bewust nog niet opgevuld. Eerst dansen in de luwte van de leegte. Genieten!!