Naar de mavo. De ontzettend vreemde gewaarwording dat een goede vriendin van de lagere school, me opeens als outcast behandelde. Daar was het dus wel anders. Ik was anders. Ik was mij, maar paste niet in de massa. Ik deed mijn ding, kleedde me zoals ik leuk vond. Apart, kleurrijk. Ik had een pilotenkoffer als schooltas.
Mijn lichaam ontwikkelde zich niet echt gemiddeld. Ik kreeg borsten. Al snel echte borsten. Ik schaamde me. Meisjes deden raar, jongens deden raar. "Jij mag er niet bij komen staan, want jij hebt dikke tieten!"
Ergens in de tweede klas ben ik me aan gaan passen. Ik ging van klassiek ballet af en had wat vriendinnetjes gemaakt. Toen de griet met de grootste mond besloot dat ik toch wel oké was, was het ergste wel achter de rug. Hierna deden alleen de jongens nog raar. Ik was hopeloos verliefd op P. Een jongen die mij niet zag staan. Alles deed ik voor hem. Had extra pennen bij voor als hij er een wilde lenen, had extra kwartjes bij voor als hij chocomelk of soep wilde. Dat was dan ook alles waar ik goed voor was. Ik vond het prima.....
Na de mavo naar de meao. Leuke tijd, toffe vriendinnen. Een van mijn beste vriendinnen, zat bij mij in de klas. Ik was niet populair zoals sommige andere meiden. Jemig wat hadden die een grote mond.
Immer heimelijk verliefd op figuren die mij niet zagen staan. Dagboeken vol met de vraag: "Wat is er mis met mij?"
Halverwege de meao heb ik een operatie gehad om mijn borsten te verkleinen. Van 75H/I naar 75C. Op school wisten ze van niets. Alleen mijn beste vriendin wist het. De mentor heeft het aan de klas verteld toen ik al in het ziekenhuis lag. Het was de twee weken voor de kerstvakantie, zodat ik zo min mogelijk van school zou missen.
Terug op school was iedereen heel aardig. Niemand maakte er een probleem van. Dat was fijn. Toch veranderde er wat de maanden daarna. Ik viel af en uiterlijk ging ik er best wel op vooruit. Al zeg ik het zelf. Dit was fijn voor mijn zelfvertrouwen. Een paar vriendinnen dachten daar anders over. Het clubje vriendinnen wat tot dan toe zo hecht was geweest, brokkelde langzaam af. Wat was dit nu?
Tot op het einde van het laatste jaar van de meao iets bizars gebeurde. Van de ene op de andere dag sprak mijn beste vriendin niet meer tegen mij. En dat niet alleen. Ze had er ook voor gezorgd dat de rest van de klas dat ook niet meer deed. Op één meisje na. Gelukkig.
Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waar ik dat aan verdiend had. Een aantal jaren geleden heb ik via een wederzijdse vriendin en social media contact gezocht met haar. Ik heb haar gevraagd of zij me alsjeblieft kon vertellen waarom ze dat toen had gedaan. Ze wist van niets en kon zich niets herinneren...
Vreemd genoeg had ik ook in diezelfde periode mijn eerste vriendje. Zeven weken duurde dat. Zeven prachtige weken. Tot hij opeens zei dat het voorbij was. Een paar weken later zat hij terug bij zijn ex. Het is me altijd een raadsel geweest of dat überhaupt ooit echt uit is geweest tussen die twee toen wij verkering hadden....
Na de zomer op kamers in Breda. Heao. Ik had een kamer weten te bemachtigen vlakbij school in een flat met twee jongens en 1 meisje. Die jongens deden ook heao dat meisje verpleegkunde. Haar vriendje zat ook op de heao. Dat die mannen allemaal in hetzelfde herendispuut zaten, was me duidelijk. Wat dat dan precies inhield, dat ging ik nog ondervinden.
Introductieweek. Mét een kamp van de studentenvereniging. Ik deed alles mee. Goed om mensen te leren kennen dacht ik nog. Halverwege het kamp ben ik ziek naar huis gemoeten. Ik kon niet meer. Ik had de weken ervoor 60 uur per week gewerkt en was kapot. Dát werd me door mijn huisgenoten niet in dank af genomen. "We dachten dat jij wel materiaal was voor een van de damesdisputen!" Ik? Nee hoor!
De maanden die volgden waren zware donkere maanden. Ik zat veel alleen op mijn kamer of ging stappen met vriendinnen. Mijn huisgenoten "kwam ik tegen" in huis. Maar daar bleef het bij. Ik worstelde met mijn schoolwerk. Uiteindelijk spraken ook zij helemaal niet meer tegen me. Ik ben een andere kamer gaan zoeken, maar wist eigenlijk wel al waar dit op uit ging draaien. Opgeven......
Ik had een andere kamer gevonden, maar de tentamenresultaten waren zo slecht dat ik gebruik moest maken van de 'Februari-escape'. Zonder studieschuld stoppen met te weinig studiepunten. Compleet gebroken kwam ik thuis. Terug bij mijn ouders. Mijn vriendinnen daar bleken ook niet meer op mij te zitten wachten. Ik was kapot.
Een half jaar ben ik terug op krachten gekomen in het warme nest van mijn ouders. Toen was het tijd om stappen te zetten. Aan mijn nieuwe leven te beginnen. Ik zocht een baan in de omgeving van Breda. Die stad was toch thuis geworden. Dat ging razend snel. Zo snel dat ik eerder een baan had dan een kamer. Ik mocht twee weken logeren bij een vriendin. In die twee weken vond ik een kamer en verloor ik een vriendschap. Ook hier deed ik weer alles fout. Ik was verhuisd maar heb haar nog amper gezien. Ik had natuurlijk, als werkende, een heel ander leven dan studenten.
Ik zat op mijn kamer en had niemand meer. Zo voelde het. Ik moest mijn eigen leven gaan bouwen. Dat heb ik gedaan. Leuke mensen leren kennen, mooie stappen gemaakt. Ik trouwde met mijn eerste échte vriendje.
Tot ik nu dus op mijn bank zit. Gescheiden en alweer een nieuwe start in mijn leven. Met 1 verschil dit keer. Ik weet dat ik dit kan. Ik geloof in mezelf als nooit te voren.
Mijn wonden zijn aan het helen. Sommige zijn al geheeld en hebben alweer jaren plaatsgemaakt voor herwonnen warme vriendschappen. Met die vriendin van de lagere school. Zij vertelde mij laatst haar versie van die jaren op de mavo. Daar ben ik nog steeds stil van. "Jij was en bent zo kleurrijk, ik voelde me zo saai bij jou." Hoe anders was haar waarheid dan de mijne.
Met de lieve schat waar ik de eerste twee weken van mijn nieuwe leven mocht logeren is het ook meer dan goed gekomen. Nadat zij haar studie had afgerond en ook werkte, zaten we weer zalig op dezelfde golflengte.
In het leven zijn er mensen die komen en gaan. Ik weet nu dat pesters vaak de onzekerste zielen zijn. Zij hebben het nodig om iemand anders slecht te laten voelen, om zichzelf beter te kunnen voelen dan jij. Het ging niet over mij, maar over hen.
Tijd om te helen. Om te voelen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Klaar voor het tweede deel van mijn leven. Pesten heeft mij gekwetst, pijn gedaan en mij mede gevormd tot de prachtige vrouw die ik nu ben. Daar geloof ik heilig in.