Mensen, mensen, wat een jaar…. Als ik alles op zou moeten schrijven, zou het een boek worden in plaats van een blog.
Wat me gisteren overviel is dat mijn ‘dankbaarheidspot’ zo goed als leeg is van dit jaar. Ik heb een pot waar ik briefjes in stop over dankbare momenten die mocht meemaken en koesteren. Ik heb er dit jaar bijna geen briefjes ingestopt. Waarom? vroeg ik mij af. Is het dan zo’n slecht jaar geweest? Nee, alles behalve. Het was zwaar, heftig, intens en heel erg mooi. Ja, mooi ook. Echt heel mooi. Van overleven naar crashen, van de bodem van de put via omarmen van die duisternis, naar het vinden van het licht in mij.
Die pot is niet leeg omdat ik niet dankbaar was, die pot is leeg omdat ik mijn focus dit jaar op andere zaken had. Leren om lief te zijn voor mij.
Er is me iets heel kostbaars duidelijk geworden. Alle wijsheid die er bestaat, alle wetenschap die er is, bestaat pas bij de gratie van het geleefd en gevoeld worden. Ik mocht leren voelen. Ik mocht en mag leren op stapje voor stapje de weerstand op te geven tegen dat wat simpelweg is, wat was en wat zal zijn.
Wat was zal altijd dat zijn wat het geweest is. Het leren om het te laten voor wat het was, namelijk iets wat niet is maar was, opende deuren. Het leren om de kern van mij te koesteren voor wie ze is, zonder oordeel. Een moeilijke weg, dat wel. Moeilijk is vaak wel mooi.
Oordeel was altijd een groot deel van mijn leven. Nooit was iets goed genoeg. Nu ervaar ik dat iets niet goed of slecht is. Het is. De waarde die ik daaraan geef, bestaat alleen in mijn hoofd. Het waar zijn van die waarde ook. Zelfs het aannemen van waardes van anderen is iets wat in mij plaatsvind. Ik ben verantwoordelijk over wat ik van een ander aanneem als waarheid. Niemand anders. En mensen, dat kan dus met terugwerkende kracht. Wat een openbaring was dát!
De meest waardevolle zin die ik in 2015 mocht ontdekken, leren en voelen was: “Dat mag jij vinden.” Het bij iemand anders laten wat van die ander is en tegelijk trouw blijven aan je eigen waarheid is zo prachtig. Daarbij ervaren dat je eigen waarheid ontzettend maakbaar is, was ook fijn. Aanvankelijk natuurlijk mega confronterend. Het laat je kennismaken met alles wat je al die jaren zorgvuldig in je hoofd hebt gestopt als waarheid en waar je derhalve ook ‘last’ van mocht hebben. Het was immers de waarheid. Niet dus. Een gedachte is alleen maar net zo waar als jij het vindt.
Dus leerde ik dit jaar om anders te gaan kijken naar wat ik vind. Van mij, van anderen, van de wereld om mij heen. Daarvoor moest, en moet ik soms nog steeds, door de oordeel tegen het oordeel. Want ja, we zijn mensen, we vinden dingen. Het vinden van dingen blijkt niet het probleem, da’s menselijk. Het bij anderen wegleggen wat ik vind en aannemen van anderen wat zij vinden, dat was en is de clou. Nu laat ik bij de ander wat van die persoon is. Als het me raakt, wat die ander vindt van mij, dan mag ik in die spiegel kijken en voelen waarom het me raakt. Mag ik zien dat in geraakt worden door de ander, altijd een cadeau voor mezelf verscholen ligt. Hoe pijnlijk die cadeaus soms ook zijn.
Ik ben wie ik ben. Precies goed voor nu. Mijn verlangens en wensen voor de toekomst zijn groots. Alleen niet meer uit te drukken in denkbare waarheden. Ik voel dat mijn pad prachtige kanten opgaat. Kijk vol verwondering en verbazing uit naar het nieuwe jaar.
Vandaag kijk ik eventjes achterom. Met terugwerkende kracht mijn ‘dankbaarheidspot’ vullen. Magische momenten, gedragen door het universum. Ervaren dat “ik” slechts een onderdeel is van een deel in mijn brein. Ervaren dat mijn kern, mijn essentie, deel uitmaakt van het grote geheel. Onlosmakelijk verbonden met alles en iedereen om mij heen. Dankbaar voor de mensen die mij droegen toen het mij te zwaar werd. Dankbaar voor het onuitputtelijke geduld, veerkracht en liefde van mijn kinderen. Dankbaar voor het nagenoeg blanco canvas van mijn leven en de realisatie dat elke streep voor die dag precies de juiste is. Dankbaar voor het pad van mijn leven en het inzicht dat ik er nooit af ben geweest. Dat het mij altijd precies daar heeft gebracht en zal brengen wat voor mij voor nu de juiste plek is. Dankbaar voor de liefde die ik eindelijk ben mogen gaan voelen voor mij. Intens Dankbaar voor 2015. Het jaar waarin overleven weer leven mocht worden. Leven als nooit te voren. Het jaar waarin Liefde eindelijk terug de wortels in mocht, de kern voedend van de ultieme levenskracht.
Vervuld van liefde, vertrouwen, opwinding én rust, kijk ik uit naar een nieuw jaar, 2016. Een jaar waarin alles kan en mag gebeuren. The sky is not the limit, there is no limit!
Afbeelding door @marnixamsterdam
Wat me gisteren overviel is dat mijn ‘dankbaarheidspot’ zo goed als leeg is van dit jaar. Ik heb een pot waar ik briefjes in stop over dankbare momenten die mocht meemaken en koesteren. Ik heb er dit jaar bijna geen briefjes ingestopt. Waarom? vroeg ik mij af. Is het dan zo’n slecht jaar geweest? Nee, alles behalve. Het was zwaar, heftig, intens en heel erg mooi. Ja, mooi ook. Echt heel mooi. Van overleven naar crashen, van de bodem van de put via omarmen van die duisternis, naar het vinden van het licht in mij.
Die pot is niet leeg omdat ik niet dankbaar was, die pot is leeg omdat ik mijn focus dit jaar op andere zaken had. Leren om lief te zijn voor mij.
Er is me iets heel kostbaars duidelijk geworden. Alle wijsheid die er bestaat, alle wetenschap die er is, bestaat pas bij de gratie van het geleefd en gevoeld worden. Ik mocht leren voelen. Ik mocht en mag leren op stapje voor stapje de weerstand op te geven tegen dat wat simpelweg is, wat was en wat zal zijn.
Wat was zal altijd dat zijn wat het geweest is. Het leren om het te laten voor wat het was, namelijk iets wat niet is maar was, opende deuren. Het leren om de kern van mij te koesteren voor wie ze is, zonder oordeel. Een moeilijke weg, dat wel. Moeilijk is vaak wel mooi.
Oordeel was altijd een groot deel van mijn leven. Nooit was iets goed genoeg. Nu ervaar ik dat iets niet goed of slecht is. Het is. De waarde die ik daaraan geef, bestaat alleen in mijn hoofd. Het waar zijn van die waarde ook. Zelfs het aannemen van waardes van anderen is iets wat in mij plaatsvind. Ik ben verantwoordelijk over wat ik van een ander aanneem als waarheid. Niemand anders. En mensen, dat kan dus met terugwerkende kracht. Wat een openbaring was dát!
De meest waardevolle zin die ik in 2015 mocht ontdekken, leren en voelen was: “Dat mag jij vinden.” Het bij iemand anders laten wat van die ander is en tegelijk trouw blijven aan je eigen waarheid is zo prachtig. Daarbij ervaren dat je eigen waarheid ontzettend maakbaar is, was ook fijn. Aanvankelijk natuurlijk mega confronterend. Het laat je kennismaken met alles wat je al die jaren zorgvuldig in je hoofd hebt gestopt als waarheid en waar je derhalve ook ‘last’ van mocht hebben. Het was immers de waarheid. Niet dus. Een gedachte is alleen maar net zo waar als jij het vindt.
Dus leerde ik dit jaar om anders te gaan kijken naar wat ik vind. Van mij, van anderen, van de wereld om mij heen. Daarvoor moest, en moet ik soms nog steeds, door de oordeel tegen het oordeel. Want ja, we zijn mensen, we vinden dingen. Het vinden van dingen blijkt niet het probleem, da’s menselijk. Het bij anderen wegleggen wat ik vind en aannemen van anderen wat zij vinden, dat was en is de clou. Nu laat ik bij de ander wat van die persoon is. Als het me raakt, wat die ander vindt van mij, dan mag ik in die spiegel kijken en voelen waarom het me raakt. Mag ik zien dat in geraakt worden door de ander, altijd een cadeau voor mezelf verscholen ligt. Hoe pijnlijk die cadeaus soms ook zijn.
Ik ben wie ik ben. Precies goed voor nu. Mijn verlangens en wensen voor de toekomst zijn groots. Alleen niet meer uit te drukken in denkbare waarheden. Ik voel dat mijn pad prachtige kanten opgaat. Kijk vol verwondering en verbazing uit naar het nieuwe jaar.
Vandaag kijk ik eventjes achterom. Met terugwerkende kracht mijn ‘dankbaarheidspot’ vullen. Magische momenten, gedragen door het universum. Ervaren dat “ik” slechts een onderdeel is van een deel in mijn brein. Ervaren dat mijn kern, mijn essentie, deel uitmaakt van het grote geheel. Onlosmakelijk verbonden met alles en iedereen om mij heen. Dankbaar voor de mensen die mij droegen toen het mij te zwaar werd. Dankbaar voor het onuitputtelijke geduld, veerkracht en liefde van mijn kinderen. Dankbaar voor het nagenoeg blanco canvas van mijn leven en de realisatie dat elke streep voor die dag precies de juiste is. Dankbaar voor het pad van mijn leven en het inzicht dat ik er nooit af ben geweest. Dat het mij altijd precies daar heeft gebracht en zal brengen wat voor mij voor nu de juiste plek is. Dankbaar voor de liefde die ik eindelijk ben mogen gaan voelen voor mij. Intens Dankbaar voor 2015. Het jaar waarin overleven weer leven mocht worden. Leven als nooit te voren. Het jaar waarin Liefde eindelijk terug de wortels in mocht, de kern voedend van de ultieme levenskracht.
Vervuld van liefde, vertrouwen, opwinding én rust, kijk ik uit naar een nieuw jaar, 2016. Een jaar waarin alles kan en mag gebeuren. The sky is not the limit, there is no limit!
Afbeelding door @marnixamsterdam