Het was dinsdag. Al had ik het gevoel dat het woensdag was. We zouden namelijk eerst op woensdag naar Palma gaan maar nu deden we het op dinsdag. In mijn hoofd zou die verwarring blijven.
We hadden een prachtige treinrit door de bergen gemaakt. Een hele coupe voor onszelf terwijl later bleek dat de trein achter ons stampvol zat.
Op het kleine stationnetje bekeken we de wandelroute naar de kathedraal. We liepen een raar straatje in waar een kerkje stond. Klein. Het hoorde bij het klooster van Santa Magdalena. Mijn ouders wonen in een straat vernoemd naar deze heilige dus de toon was gezet. Ik wilde naar binnen. Ik wil altijd naar binnen bij kerkjes. Immers al van kleins af aan werd de liefde voor deze gebouwen er met de paplepel in gegoten.
Het was een hele vreemde donkere plek. Er lag een mummie opgebaard. Ik denk van een heilig verklaarde moeder overste.
We liepen een rondje en gingen weer naar buiten. We liepen een voetgangersstraat in. Schitterde 5 sterren hotels, nog mooiere winkels. Mijn aandacht werd getrokken tot het volgende kerkje, deze was van Sant Jaume. We stapten binnen, heel licht én er was muziek, prachtige muziek.
We liepen een stukje en ik ging op een bankje zitten. En daar trof ik God. Op mijn eigen manier heb ik zitten bidden dat iemand iets voor pappa moest doen. Want dit kon zo niet langer. Er moest iets gebeuren. Tranen vloeiden rijkelijk. Voor het eerst in jaren vroeg ik iets. Meestal bid ik uit dankbaarheid. Dankbaar voor alles wat is. Er is zoveel moois. Toch, nu was het anders. Er moest iets gebeuren. “Help hem dan, alsjeblieft doe iets!” Ik smeekte. De hand van mijn liefste troostend op mijn schouder.
We wilden een kaarsje branden maar hadden geen klein geld. Ik heb een briefje van 10 euro in dat kastje gefrommeld en samen hebben we die hele kerk in lichterlaaie gezet. Het moest. Het moest gehoord worden.
De muziek van dat moment, zo enorm prachtig en zielenklievend, kan ik nu nog steeds niet luisteren zonder dat het me naar de keel grijpt.
De stralende dag en mijn lief sloegen warme armen om me heen en we wandelden verder. Aangekomen in de Kathedraal van Palma de Mallorca wandelden we een rondje. Verwonderd over hoe dit imposante bouwwerk de eerdere ervaring in dat kleine kerkje van Sant Jaume niet kon overtreffen.
In de hoek van de kathedraal was een plekje met mandjes. Verschillende mandjes voor verschillende talen. Ik trok een papiertje uit het mandje met Engelse bijbelcitaten en las: “Blessed are the merciful, for they will be shown mercy” Mt5, 7.
Een uur later ging mijn telefoon. Pappa was met de ambulance onderweg naar het ziekenhuis. “Het ging niet meer. Er moet iets gebeuren.” Zei mijn moeder. Op dat moment kwam er een enorme rust over me. Ik wist dat ik gehoord was.
Twee dagen later, het was de nacht van donderdag op vrijdag, ging de telefoon. Het was mis. We vlogen diezelfde middag terug en ik was op tijd om afscheid te nemen van de man die mij mijn leven schonk. Hij bleek ALS te hebben. Het feit dat we dat tot dat moment niet hebben geweten, dat we al die zware moeilijke maanden van niet weten, wel hoop hadden mogen koesteren en dat het allemaal vredig en snel is mogen gaan, brengt me elke dag terug bij die dag in Palma de Mallorca. He was shown mercy.
We hadden een prachtige treinrit door de bergen gemaakt. Een hele coupe voor onszelf terwijl later bleek dat de trein achter ons stampvol zat.
Op het kleine stationnetje bekeken we de wandelroute naar de kathedraal. We liepen een raar straatje in waar een kerkje stond. Klein. Het hoorde bij het klooster van Santa Magdalena. Mijn ouders wonen in een straat vernoemd naar deze heilige dus de toon was gezet. Ik wilde naar binnen. Ik wil altijd naar binnen bij kerkjes. Immers al van kleins af aan werd de liefde voor deze gebouwen er met de paplepel in gegoten.
Het was een hele vreemde donkere plek. Er lag een mummie opgebaard. Ik denk van een heilig verklaarde moeder overste.
We liepen een rondje en gingen weer naar buiten. We liepen een voetgangersstraat in. Schitterde 5 sterren hotels, nog mooiere winkels. Mijn aandacht werd getrokken tot het volgende kerkje, deze was van Sant Jaume. We stapten binnen, heel licht én er was muziek, prachtige muziek.
We liepen een stukje en ik ging op een bankje zitten. En daar trof ik God. Op mijn eigen manier heb ik zitten bidden dat iemand iets voor pappa moest doen. Want dit kon zo niet langer. Er moest iets gebeuren. Tranen vloeiden rijkelijk. Voor het eerst in jaren vroeg ik iets. Meestal bid ik uit dankbaarheid. Dankbaar voor alles wat is. Er is zoveel moois. Toch, nu was het anders. Er moest iets gebeuren. “Help hem dan, alsjeblieft doe iets!” Ik smeekte. De hand van mijn liefste troostend op mijn schouder.
We wilden een kaarsje branden maar hadden geen klein geld. Ik heb een briefje van 10 euro in dat kastje gefrommeld en samen hebben we die hele kerk in lichterlaaie gezet. Het moest. Het moest gehoord worden.
De muziek van dat moment, zo enorm prachtig en zielenklievend, kan ik nu nog steeds niet luisteren zonder dat het me naar de keel grijpt.
De stralende dag en mijn lief sloegen warme armen om me heen en we wandelden verder. Aangekomen in de Kathedraal van Palma de Mallorca wandelden we een rondje. Verwonderd over hoe dit imposante bouwwerk de eerdere ervaring in dat kleine kerkje van Sant Jaume niet kon overtreffen.
In de hoek van de kathedraal was een plekje met mandjes. Verschillende mandjes voor verschillende talen. Ik trok een papiertje uit het mandje met Engelse bijbelcitaten en las: “Blessed are the merciful, for they will be shown mercy” Mt5, 7.
Een uur later ging mijn telefoon. Pappa was met de ambulance onderweg naar het ziekenhuis. “Het ging niet meer. Er moet iets gebeuren.” Zei mijn moeder. Op dat moment kwam er een enorme rust over me. Ik wist dat ik gehoord was.
Twee dagen later, het was de nacht van donderdag op vrijdag, ging de telefoon. Het was mis. We vlogen diezelfde middag terug en ik was op tijd om afscheid te nemen van de man die mij mijn leven schonk. Hij bleek ALS te hebben. Het feit dat we dat tot dat moment niet hebben geweten, dat we al die zware moeilijke maanden van niet weten, wel hoop hadden mogen koesteren en dat het allemaal vredig en snel is mogen gaan, brengt me elke dag terug bij die dag in Palma de Mallorca. He was shown mercy.
Dank aan Sanne Vroom die me vandaag liet zien dat het hier het zo door hem geliefde evangelie van Matthäus betrof, Erbarme Dich....