De afgelopen tijd ervaar ik steeds vaker rust. Zelfs toen ik een aantal dagen geleden werd omringd door chaos en paniek. Ik keek het aan en liet het zijn. Lief voor mezelf, geen oordeel, niets hoefde anders te zijn dan het was. Ik kon erdoorheen. Uiteindelijk hoor. Het moment dat die chaos en paniek zich aandiend is en blijft er eentje van groots ongemak.
Wat maakt dat ik er nu wel doorheen kan? Ik ben me bewust van mijn gedachten, maar ben afgestapt om alles wat ik denk meteen te geloven. Ik ben me bewust van het feit dat ik geen controle heb over wat ik denk. Dat gebeurt, dat denken, onbewust. Net zo onbewust als mijn ademhaling of het kloppen van mijn hart. Gedachten zijn niet te sturen, alleen waar te nemen. Daar zit meteen de angel van het verhaal. Waarnemen en voor waar aannemen zijn twee totaal verschillende zaken. Ik neem waar, maar neem niet langer meteen voor waar aan.
Het al dan niet waar zijn van een gedachte in twijfel trekken geeft al rust. Daarbij de tijdelijkheid voelen van een gedachte brengt eindeloze rust. Of een gedachte waar is of niet, hij gaat weer voorbij. Het waarnemen van gedachten geeft ook de keuze om alleen tijd en aandacht te geven aan die gedachten die je verder brengen. Constructieve gedachten, fijn. Destructieve gedachten, lekker laten voor wat ze zijn. Die gaan vanzelf weer weg. Hoe je dat doet? Ja, da’s dus het geheim.
Waarnemen, laten zijn, geen weerstand. Niets meer, niets minder. Doorzie dat je lijden wordt veroorzaakt door weerstand tegen alles wat is. Als alles wat is er mag zijn, hoe vervelend het soms ook is, wordt het lijden stukken minder.
Hoe zit het dan met al die mensen die denken dat hun leven maakbaar is doordat ze claimen hun gedachtes te kunnen sturen? Pavlov. Alles wat je je verbeeldt wordt werkelijkheid. Bewustwording, waarneming, keuze, dit alles in het nu. Elk moment weer. Die keuzes kunnen je daar brengen waar je wenst te komen. Die wens is ook maar een gedachte natuurlijk. Niet het nu.
Echt gelukkig, echt vrij, kun je alleen nu zijn. Ik kijk nu naar buiten en zie mijn eerste roodborstje van dit jaar. Daar word ik gelukkig van. Zo simpel is het voor mij.
Ik heb lang geworsteld met de combinatie van ‘in het nu zijn’ en het bestaan van mijn wensen en ambities. Ik maak nu de keuzes om die wensen werkelijkheid te laten worden. In het nu doe ik wat ik kan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Ik realiseer me ook, dat mijn wens tijdelijk is, vluchtig is, aan verandering onderhevig is. Er hoeft in het nu maar iets te gebeuren of al mijn wensen veranderen op slag. Ik mag mijn wensen hebben. Mijn keuzes maken die nu goed voelen.
Iemand zei me ooit eens, dat de definitie van vriendschap is, dat je bij je echte vrienden overal op terug mag komen. Wees je eigen beste vriend. Geef jezelf de ruimte om de tijdelijkheid van het alles te ervaren en overal op terug te mogen komen. Neem waar en kies je eigen waarheid, voor dat moment. Geef de mensen om je heen de ruimte om ook hun eigen waarheid te leven. Laat de ruimte daartussen gevuld zijn met liefde voor alles wat is. Zo wordt elk moment een zegen. Zelfs die chaos en paniek van afgelopen weekend, of misschien zelfs wel juist dat.
Wat maakt dat ik er nu wel doorheen kan? Ik ben me bewust van mijn gedachten, maar ben afgestapt om alles wat ik denk meteen te geloven. Ik ben me bewust van het feit dat ik geen controle heb over wat ik denk. Dat gebeurt, dat denken, onbewust. Net zo onbewust als mijn ademhaling of het kloppen van mijn hart. Gedachten zijn niet te sturen, alleen waar te nemen. Daar zit meteen de angel van het verhaal. Waarnemen en voor waar aannemen zijn twee totaal verschillende zaken. Ik neem waar, maar neem niet langer meteen voor waar aan.
Het al dan niet waar zijn van een gedachte in twijfel trekken geeft al rust. Daarbij de tijdelijkheid voelen van een gedachte brengt eindeloze rust. Of een gedachte waar is of niet, hij gaat weer voorbij. Het waarnemen van gedachten geeft ook de keuze om alleen tijd en aandacht te geven aan die gedachten die je verder brengen. Constructieve gedachten, fijn. Destructieve gedachten, lekker laten voor wat ze zijn. Die gaan vanzelf weer weg. Hoe je dat doet? Ja, da’s dus het geheim.
Waarnemen, laten zijn, geen weerstand. Niets meer, niets minder. Doorzie dat je lijden wordt veroorzaakt door weerstand tegen alles wat is. Als alles wat is er mag zijn, hoe vervelend het soms ook is, wordt het lijden stukken minder.
Hoe zit het dan met al die mensen die denken dat hun leven maakbaar is doordat ze claimen hun gedachtes te kunnen sturen? Pavlov. Alles wat je je verbeeldt wordt werkelijkheid. Bewustwording, waarneming, keuze, dit alles in het nu. Elk moment weer. Die keuzes kunnen je daar brengen waar je wenst te komen. Die wens is ook maar een gedachte natuurlijk. Niet het nu.
Echt gelukkig, echt vrij, kun je alleen nu zijn. Ik kijk nu naar buiten en zie mijn eerste roodborstje van dit jaar. Daar word ik gelukkig van. Zo simpel is het voor mij.
Ik heb lang geworsteld met de combinatie van ‘in het nu zijn’ en het bestaan van mijn wensen en ambities. Ik maak nu de keuzes om die wensen werkelijkheid te laten worden. In het nu doe ik wat ik kan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Ik realiseer me ook, dat mijn wens tijdelijk is, vluchtig is, aan verandering onderhevig is. Er hoeft in het nu maar iets te gebeuren of al mijn wensen veranderen op slag. Ik mag mijn wensen hebben. Mijn keuzes maken die nu goed voelen.
Iemand zei me ooit eens, dat de definitie van vriendschap is, dat je bij je echte vrienden overal op terug mag komen. Wees je eigen beste vriend. Geef jezelf de ruimte om de tijdelijkheid van het alles te ervaren en overal op terug te mogen komen. Neem waar en kies je eigen waarheid, voor dat moment. Geef de mensen om je heen de ruimte om ook hun eigen waarheid te leven. Laat de ruimte daartussen gevuld zijn met liefde voor alles wat is. Zo wordt elk moment een zegen. Zelfs die chaos en paniek van afgelopen weekend, of misschien zelfs wel juist dat.