Komende maand is het alweer 11 jaar geleden. Elf jaar sinds ik zwanger werd. Elf jaar sinds ik binnen twee weken van mijn roze wolk werd gegooid en 14 hele bizarre weken beleefde.
Het begon een paar dagen voor kerstmis. Ik liep door de winkelstraat en werd misselijk van de geuren van het loempia kraam. Dolgelukkig was ik. Het hoorde er immers bij. Het was het begin van iets waar ik toen nog geen weet van had. In drie weken tijd viel ik 12 kilo af. Ik kon alleen maar liggen in het donker. Bij elke beweging, licht of geluid moest ik overgeven. Ook al was er niets, het kwam. Het zwartste wat een mens in zich heeft, het kwam eruit.
Verloskundigen en huisarts bleven naar elkaar wijzen en kwamen niet verder dan de gebruikelijke middeltjes. Er werd gedreigd. Ja, echt. "Je moet echt kleine slokjes blijven drinken, anders moet je naar het ziekenhuis en dan wordt je opgesloten in een eenpersoonskamer en moet je je eigen kots opruimen." Ik was bang. Bang voor mij, maar vooral heel erg bang voor dat kleine wezentje in mijn buik. Dit kon niet goed gaan.
Door de weeks kwam mijn moeder voor mij zorgen zodat mijn toenmalige echtgenoot gewoon kon gaan werken. En in de overgang van week naar weekend gebeurde het. Vrijdagmiddag. Ik moest plassen. Ik probeerde uit bed te stappen. Deed twee passen en boem, daar lag ik. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Op handen en knieën ben ik verder gekropen en toen ik terug in bed belde ik wéér de huisarts. Ja, misschien moest ik toch maar even laten checken bij de triage.
Zwaar uitgedroogd was daar de boodschap. Onmiddellijk opgenomen. Infuus met vocht. En hoe raar het ook was. Binnen uren zat ik aan een boterham met kaas. Hoe dat kan snapte ik jaren later pas.
Ik ga jullie niet vermoeien met de weken die volgde. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Tot drie maal toe. Tot er met 16 weken zwangerschap een wonder leek te gebeuren. De placenta was af en nam het van me over. Weg was de misselijkheid.
Uiteindelijk ben ik in die weken 15 kilo afgevallen. Ik had na die 16 weken een lange weg voor de boeg. Spierkracht in mijn benen was gedaald tot een functioneel minimum.
Gisteren had ik weer eens een herhalingsles van EHBO. Zoals vaak kwam het weer ter sprake. Shock door uitdroging. En zoals elke keer raakt het me diep. Dat gaat nog steeds over mij. Niemand die het gezien heeft. "Kleine slokjes blijven drinken." Ze kwamen er in tweevoud meteen weer uit. Geen vocht in de huid vervolgens geen vocht meer in de spieren. Dankbaar dat het daarbij is gebleven.
Ik ben geen arts en het is nooit officieel vastgesteld. Alles wat ik er over leer klopt wel. Daarom kon ik ook weer eten en drinken na een paar uur infuus. Tuurlijk was dat fout, ze hadden mijn maag minstens 24 uur rust moeten geven. Hopelijk doen ze dat nu beter.
Ik ben overigens niet opgesloten in het ziekenhuis. Dat viel alles mee. Mijn oude huisarts had nog een middeleeuws verhaal in zijn hoofd. Van hem hebben we toen afscheid genomen. De verloskundigen hebben excuses gemaakt. En ja, ik deed het zelfs nog een keer. Gelukkig zonder de -15 kilo.
Ik ben gelukkig met mijn kinderen. Heel erg gelukkig. Had ik dit vooraf geweten, ik had het er niet voor gelaten. Die twee keer drie weken op de zwangeren afdeling van het ziekenhuis leerde me dat er vele heftigere dingen mis kunnen gaan.
Dit is wel mijn verhaal. Het mag er zijn. Ik denk er niet zo vaak meer aan, maar het verhaal van shock door uitdroging brengt me altijd even van mijn stuk. Dus schrijf ik het van me af. Dat doet altijd goed.
Het begon een paar dagen voor kerstmis. Ik liep door de winkelstraat en werd misselijk van de geuren van het loempia kraam. Dolgelukkig was ik. Het hoorde er immers bij. Het was het begin van iets waar ik toen nog geen weet van had. In drie weken tijd viel ik 12 kilo af. Ik kon alleen maar liggen in het donker. Bij elke beweging, licht of geluid moest ik overgeven. Ook al was er niets, het kwam. Het zwartste wat een mens in zich heeft, het kwam eruit.
Verloskundigen en huisarts bleven naar elkaar wijzen en kwamen niet verder dan de gebruikelijke middeltjes. Er werd gedreigd. Ja, echt. "Je moet echt kleine slokjes blijven drinken, anders moet je naar het ziekenhuis en dan wordt je opgesloten in een eenpersoonskamer en moet je je eigen kots opruimen." Ik was bang. Bang voor mij, maar vooral heel erg bang voor dat kleine wezentje in mijn buik. Dit kon niet goed gaan.
Door de weeks kwam mijn moeder voor mij zorgen zodat mijn toenmalige echtgenoot gewoon kon gaan werken. En in de overgang van week naar weekend gebeurde het. Vrijdagmiddag. Ik moest plassen. Ik probeerde uit bed te stappen. Deed twee passen en boem, daar lag ik. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Op handen en knieën ben ik verder gekropen en toen ik terug in bed belde ik wéér de huisarts. Ja, misschien moest ik toch maar even laten checken bij de triage.
Zwaar uitgedroogd was daar de boodschap. Onmiddellijk opgenomen. Infuus met vocht. En hoe raar het ook was. Binnen uren zat ik aan een boterham met kaas. Hoe dat kan snapte ik jaren later pas.
Ik ga jullie niet vermoeien met de weken die volgde. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Tot drie maal toe. Tot er met 16 weken zwangerschap een wonder leek te gebeuren. De placenta was af en nam het van me over. Weg was de misselijkheid.
Uiteindelijk ben ik in die weken 15 kilo afgevallen. Ik had na die 16 weken een lange weg voor de boeg. Spierkracht in mijn benen was gedaald tot een functioneel minimum.
Gisteren had ik weer eens een herhalingsles van EHBO. Zoals vaak kwam het weer ter sprake. Shock door uitdroging. En zoals elke keer raakt het me diep. Dat gaat nog steeds over mij. Niemand die het gezien heeft. "Kleine slokjes blijven drinken." Ze kwamen er in tweevoud meteen weer uit. Geen vocht in de huid vervolgens geen vocht meer in de spieren. Dankbaar dat het daarbij is gebleven.
Ik ben geen arts en het is nooit officieel vastgesteld. Alles wat ik er over leer klopt wel. Daarom kon ik ook weer eten en drinken na een paar uur infuus. Tuurlijk was dat fout, ze hadden mijn maag minstens 24 uur rust moeten geven. Hopelijk doen ze dat nu beter.
Ik ben overigens niet opgesloten in het ziekenhuis. Dat viel alles mee. Mijn oude huisarts had nog een middeleeuws verhaal in zijn hoofd. Van hem hebben we toen afscheid genomen. De verloskundigen hebben excuses gemaakt. En ja, ik deed het zelfs nog een keer. Gelukkig zonder de -15 kilo.
Ik ben gelukkig met mijn kinderen. Heel erg gelukkig. Had ik dit vooraf geweten, ik had het er niet voor gelaten. Die twee keer drie weken op de zwangeren afdeling van het ziekenhuis leerde me dat er vele heftigere dingen mis kunnen gaan.
Dit is wel mijn verhaal. Het mag er zijn. Ik denk er niet zo vaak meer aan, maar het verhaal van shock door uitdroging brengt me altijd even van mijn stuk. Dus schrijf ik het van me af. Dat doet altijd goed.