2013
Het is nacht.
Met opgetrokken knieën zit op de grond.
Midden tussen het puin.
Mijn toren is gevallen.
Wat opgebouwd was, is weg.
Wat rest is de fundering van mijn leven.
Ik kijk en schrik.
Het ijle licht van de sterrenhemel verlicht de plek waar ik ben.
Schorpioenen krioelen om me heen.
Ik wend mijn blik af. Ben bang.
Iets me zegt me ze aan te kijken.
Voorzichtig open ik mijn ogen.
Ik kijk ze aan. Stuk voor stuk. Overwin mijn angst. Daar is Liefde.
De toren is gevallen. Het puin ligt op de grond. En ik zit daar. Temidden van mijn grootste angsten.
De nacht is niet verlicht door de lieve Maan. Zij zal morgen opnieuw geboren worden uit het licht van de zon. Het enige licht wordt geschonken door de sterren.
2014
Mijn jaar van De Ster. Het jaar waarin ik mag gaan ontdekken dat ik op mijn fundering mag vertrouwen. Dat ze sterk genoeg is voor mij.
Het jaar waarin ik mag gaan ervaren wat vertrouwen inhoud. Helen ja, maar nooit meer terug naar de oude vorm. Getekend, maar nimmer verminkt.
Ik dank een ieder in mijn leven. Alle lessen, alle spiegels en alle liefde die ik heb mogen ontvangen. Ik ben dankbaar. Het enige wat ik kan doen is mezelf laten zien. Kwetsbaar, maar krachtig.
Daar in die nacht, tussen het puin van mijn leven, sta ik op. Ik strek mijn armen naar de hemel en ben dankbaar.
Het komt goed.