Ego en liefde, twee uitersten die elkaar alleen kunnen vinden als duidelijk is wat de dominante factor is. Ego is niet het kwaad, toch is ze door de plek waar ze vandaan komt, ondergeschikt aan de liefde.
Ego zit in het brein. Het is de IK die jij ervaart als de persoon die je bent. Het ego denkt en wordt geregeerd door stofjes, ook wel hormonen genaamd. Ik vind alleen stofjes leuker klinken.
Die stofjes, balans en disbalans, zorgen ervoor dat jij je voelt zoals je je voelt. Derhalve zijn ze dus ook betrokken bij de gedachten die jouw hersenpan produceert.
Gedachten zijn een bijzonder ding. Ze intrigeren me buitengewoon. Ze worden gemaakt door het brein uit een combinatie van stofjes en eerder opgedane ervaringen. Als je kijkt hoe mega afhankelijk wij als mensenkinderen geboren worden, kun je je voorstellen dat de gedachten die je als kind in je kaartenbak stopt, als volwassene niet meer helemaal relevant zijn. Zie het verschil maar eens te herkennen! Zie maar eens door te dringen in die massa van gedachten om te kijken welke wel relevant is en welke niet. Ik ga hier niet uitgebreid op in nu. Wil je meer weten, Google Byron Katie. Samengevat zijn niet alle gedachten per definitie waarheid. Sterker nog, de meeste gedachten zijn geen waarheid. Toch leven we er vaak wel naar.
Enfin, ego versus liefde. Die gedachten en het ik geproduceerd door het brein, noemen we het Ego. Niets mis mee, vaak zeer functioneel, echter vaak ook helemaal niet.
Nu zijn er dus mensen die liefde ervaren vanuit het ego. Dat had ik vroeger ook. Ik dacht dat dat liefde was, echte liefde.
Niet lijkt achteraf minder waar. Ego maakt gedachten, ook de niet leuke. Gedachten zoals: “Ik ben waardeloos.” “Ik ben niet goed zoals ik ben.” “Ik ben niet mooi/slank/aantrekkelijk genoeg.” “Ik ben te raar om van gehouden te kunnen worden.” Waarbij de vooral laatste uit eigen repertoire komt.
Het geloven van al die gedachten maakt dat we opzoek gaan naar ontkrachting en bevestiging ervan. We gaan de waarde van wie we zijn buiten onszelf leggen. Op zoek naar die persoon die ons wél waardevol, mooi en relevant vindt. Dat, die bevestiging, wordt ervaren als liefde. Het afnemen van het ontvangen of willen geven van die bevestiging als het voorbij gaan van liefde. Einde bevestiging betekent einde liefde, einde relatie, vroeg of laat. Sommige mensen blijven eindeloos lang hangen in dit soort ‘dode’ situaties uit angst voor het alleen zijn.
Voor mij is dat geen liefde, niet meer. Ik mocht ervaren dat al die gedachten niet waar zijn, ik mocht ontdekken dat ik voor mij, nu, precies goed ben zoals ik ben. Ik mocht voelen dat liefde iets groters is. Dat het scheppende kracht heeft en dat het werkelijk het enige is wat onsterfelijk is. Het is niet iets van buiten ons. Het zit in iedereen. Ja, er zijn mensen in deze wereld die er ver ver van verwijderd zijn, dat klopt. In de basis zijn we allemaal liefde. Die liefde is niet afhankelijk van gedachten om bestaansrecht te krijgen. Die liefde stopt niet bij het veranderen van de relatie. De liefde is er, in jou, altijd.
Mijn ego denkt genoeg rare dingen, trekt oude ervaringen uit de kaartenbak en onder invloed van wat ridicule stofjes, trekt hij alles wat nu mooi is soms compleet uit zijn verband. Vandaag, PMS, is zo’n dag. Dan glimlach ik om mijn lieve PMSmonster en geef haar pizza en chocolade. De liefde krijgt ze niet te pakken. De liefde is grenzeloos en verbindend. Die liefde heeft geen bevestiging nodig. Die liefde is.
Gelukkig zijn mijn ego en de liefde nu dikke vriendjes. Ik mag juichen als ik van mijn lief hoort hoe mooi hij mij vindt, ik mag huilen als het lijkt alsof alles tegen zit. Altijd is er liefde.
Allesomvattende liefde delen met een prachtige man, het is een heel andere ervaring dan die Egoliefde. Het is het aards worden van het hemelse. Het is wezenlijk ervaren dat hemel en aarde een onlosmakelijk geheel zijn. Zielenliefde.
Ego zit in het brein. Het is de IK die jij ervaart als de persoon die je bent. Het ego denkt en wordt geregeerd door stofjes, ook wel hormonen genaamd. Ik vind alleen stofjes leuker klinken.
Die stofjes, balans en disbalans, zorgen ervoor dat jij je voelt zoals je je voelt. Derhalve zijn ze dus ook betrokken bij de gedachten die jouw hersenpan produceert.
Gedachten zijn een bijzonder ding. Ze intrigeren me buitengewoon. Ze worden gemaakt door het brein uit een combinatie van stofjes en eerder opgedane ervaringen. Als je kijkt hoe mega afhankelijk wij als mensenkinderen geboren worden, kun je je voorstellen dat de gedachten die je als kind in je kaartenbak stopt, als volwassene niet meer helemaal relevant zijn. Zie het verschil maar eens te herkennen! Zie maar eens door te dringen in die massa van gedachten om te kijken welke wel relevant is en welke niet. Ik ga hier niet uitgebreid op in nu. Wil je meer weten, Google Byron Katie. Samengevat zijn niet alle gedachten per definitie waarheid. Sterker nog, de meeste gedachten zijn geen waarheid. Toch leven we er vaak wel naar.
Enfin, ego versus liefde. Die gedachten en het ik geproduceerd door het brein, noemen we het Ego. Niets mis mee, vaak zeer functioneel, echter vaak ook helemaal niet.
Nu zijn er dus mensen die liefde ervaren vanuit het ego. Dat had ik vroeger ook. Ik dacht dat dat liefde was, echte liefde.
Niet lijkt achteraf minder waar. Ego maakt gedachten, ook de niet leuke. Gedachten zoals: “Ik ben waardeloos.” “Ik ben niet goed zoals ik ben.” “Ik ben niet mooi/slank/aantrekkelijk genoeg.” “Ik ben te raar om van gehouden te kunnen worden.” Waarbij de vooral laatste uit eigen repertoire komt.
Het geloven van al die gedachten maakt dat we opzoek gaan naar ontkrachting en bevestiging ervan. We gaan de waarde van wie we zijn buiten onszelf leggen. Op zoek naar die persoon die ons wél waardevol, mooi en relevant vindt. Dat, die bevestiging, wordt ervaren als liefde. Het afnemen van het ontvangen of willen geven van die bevestiging als het voorbij gaan van liefde. Einde bevestiging betekent einde liefde, einde relatie, vroeg of laat. Sommige mensen blijven eindeloos lang hangen in dit soort ‘dode’ situaties uit angst voor het alleen zijn.
Voor mij is dat geen liefde, niet meer. Ik mocht ervaren dat al die gedachten niet waar zijn, ik mocht ontdekken dat ik voor mij, nu, precies goed ben zoals ik ben. Ik mocht voelen dat liefde iets groters is. Dat het scheppende kracht heeft en dat het werkelijk het enige is wat onsterfelijk is. Het is niet iets van buiten ons. Het zit in iedereen. Ja, er zijn mensen in deze wereld die er ver ver van verwijderd zijn, dat klopt. In de basis zijn we allemaal liefde. Die liefde is niet afhankelijk van gedachten om bestaansrecht te krijgen. Die liefde stopt niet bij het veranderen van de relatie. De liefde is er, in jou, altijd.
Mijn ego denkt genoeg rare dingen, trekt oude ervaringen uit de kaartenbak en onder invloed van wat ridicule stofjes, trekt hij alles wat nu mooi is soms compleet uit zijn verband. Vandaag, PMS, is zo’n dag. Dan glimlach ik om mijn lieve PMSmonster en geef haar pizza en chocolade. De liefde krijgt ze niet te pakken. De liefde is grenzeloos en verbindend. Die liefde heeft geen bevestiging nodig. Die liefde is.
Gelukkig zijn mijn ego en de liefde nu dikke vriendjes. Ik mag juichen als ik van mijn lief hoort hoe mooi hij mij vindt, ik mag huilen als het lijkt alsof alles tegen zit. Altijd is er liefde.
Allesomvattende liefde delen met een prachtige man, het is een heel andere ervaring dan die Egoliefde. Het is het aards worden van het hemelse. Het is wezenlijk ervaren dat hemel en aarde een onlosmakelijk geheel zijn. Zielenliefde.