De leegte wordt leger en leger. Afscheid van wat was, afscheid van wat niet mocht zijn. Afscheid van verwachtingen. Afscheid van beelden. Afscheid van alles wat zeker leek. Van alles wat de basis was.
Een streep zet je niet zomaar. Daar leef je naar toe. Als de streep dan eenmaal staat wordt pas echt zichtbaar wat zich er achter bevindt. Alles. Echt alles. Ik kan alleen nog maar vooruit kijken. Vandaag nog 1 x achterom, een blik op de streep en alles en iedereen er achter. Weemoed, da's het gevoel wat er komt. Het mag er zijn. Het is er terecht. Afscheid mag pijn doen.
Stiekem kijk ik voor me. Daar ligt ze voor me. Uitgestrekt als een horizon met eindeloze mogelijkheden. De toekomst, mijn toekomst. Leeg.
Zachtjes voel ik een hand op mijn schouder. De hand van vriendschap. De hand van Liefde. Ze is er. Want hoe open alles ook mag liggen, ik ben niet alleen. Ik ben verbonden met prachtige zielen op deze aarde.
Ik laat de vorm achter. De vorm die was. Dierbare zielen blijven bij mij. Diepe verbindingen lijken zich niets aan te trekken van die streep. Afscheid van de vorm, open leegte voor nieuwe vormen, nieuwe zielen, nieuwe vormen met bekende zielen. Wat nu goed is mag met me mee. Het leven dient zich aan... Mijn leven, dood en wedergeboorte. De laatste blik achterom... Ik neem er even mijn tijd voor.